Night of Hunters

Kielichem opium zacząłem te wakacje, kielichem opium je skończę.

Piję za Ciebie, Marcinie. Idea internetowego przyjaciela przejadła Ci się. Żal Ci zmarnowanego czasu, żal Ci namiastek tego, czego chciałeś, czego szukałeś. Więc odchodzisz z mojego życia, tak jak inni już odeszli. Nie będę Was zliczał, bo łatwiej mi nićmi zszywać palce, niż słowa bełkotać. Słowa mi się męczą.

Piję za Ciebie, Marcinie. Mnie nie będzie żal tego czasu. Żal mi tego pożegnania, którego nie było. I że nie zobaczmy się na koncercie Tori Amos, Rudej Wariatki, którą przede mną odkryłeś. Patrzaj, jak wiatr przesypuje ziarenka piasku!

Piję za Ciebie, Marcinie. Shattering Sea.

L'examen

Pomimo marności mojej francuszczyzny, zaliczyłem egzamin poprawkowy! (Pijemy! no, gdy skończą się antybiotyki)

Gramatykalizuję się

Gramatykalizuję się. Czasem proszę cię, pozwól mi zostać ze względu na nich, nie zabieraj mi ich. A potem radykalizuję się w przecinkach, kropkach, akcentach. Aigu nad ranem, grave popołudniem oraz bardzo circonflexe wieczorem i nocą. Tonę czasami w czasach, bo mój umysł jest passé, bo jutro to zbyt bliski futur proche, bo ja wolę to robić bez warunków, gdy stawiasz swój conditionnel présent, a ja przytakuję, wydziobywując liczebniki porządkowe (premier, second...) jak telegraf zanurzony w pętli czasu. Zbyt często mój discours był rapporté tam, gdzie nie trzeba było. No i szukałem mojego buta poprzez opposition, ale jak zwykle kończyło się lakoniczną i banalną dość concession. Przestawiałem wszelkie articles, possessifs, démonstratifs i pronoms personnels, żeby tylko odwrócić rzeczywistość, bo zbyt bardzo raniła mnie swoją nachalnością. Ile czasu w czasie, ile mnie we mnie? Płynę z prądem wytworów gramatycznych galijskiego ducha, wpadam do morza reguł, praw, wzorów, odmian, deklinacji, koniugacji, stylu wysokiego, języka mówionego, byle tylko dalej, byle głębiej, na dno, aż po nicość.